| Фламандские сказки |
| 1 | Vlaamse sprookjes Geert van Istendael Hoe het koninkske het hoogst vloog In de tijd toen de vogels konden spreken maakten ze nog meer ruzie dan de mensen. Ze kwetterden en krakeelden de godganse dag. En zoudt ge soms peinzen dat ze er s nachts mee ophielden, nee, ze maakten liever ruzie in de maneschijn. Er zijn nachtvogels genoeg, of niet misschien? Het was niet meer te doen, ge werdt er puur doof van. |
| 2 | De viervoetige dieren wilden hun beklag maken. Maar bij wie, ik vraag het u, bij wie moesten ze klagen? Die vogels, dat floot maar en dat kraaide allemaal dooreen, horendol zoudt ge worden. De vogels vonden het nu toch ook stillekesaan genoeg. Ze besloten een koning te kiezen, die moest dan maar een einde maken aan al die twisten. Een koning, die heeft macht, die geeft bevelen en de anderen moeten luisteren. |
| 3 | Maar hoe kies ge een koning? Dat was niet zo moeilijk. De vogel die het hoogst kon vliegen werd koning. Wie anders? Bij zonsopgang vlogen ze in een grote zwerm samen op het open veld. Een lawaai dat dat gaf! Maar deze keer was het een blij lawaai, vol verwachting. Voor één keer vlogen ze malkander niet in de pluimen. Binnenkort zou het gekibbel voorgoed achter de rug zijn. De raven krasten boven alle vogelstemmen uit. |
| 4 | Alle vogels vlogen op. Zo hadden ze het afgesproken. Het was of de nacht weer viel, al die vleugels verduisterden de zon. Hoger en hoger gingen ze en gedurig aan vielen er vogels af, grote en kleine dooreen. Ge kondt de zon weer een beetje zien. Zelfs de leeuwerik geraakte buiten adem en eer dat beestje zwijgt, moet het al vlak tegen de zon vliegen. De arend bleef nog over op den duur. Hij steeg en steeg in grote kringen. |
| 5 | Hij kneep zijn ogen nog allengs niet toe tegen de felle zon. De arend steeg en steeg tot zijn hoogtepunt. Hoger kon hij niet. En waarom zou hij? Beneden hoorde hij de vogels roepen: de arend is koning, de arend is koning! Maar wat was dat op de pluimen van zijn staart? Een heel, heel klein vogelke vloog op, veel hoger dan de arend vloog het en het vloot zo hard als het geven kon: "Koning ben ik, ben ik, ben ik! Koning ben ik!" Daar fladderde het koninkske, een ferm stuk boven de arend en het klom nog hoger, ja, het was nikske vermoeid. |
| 6 | En toen zweefde het naar beneden en zonder ophouden riep het met een ongelooflijk luide stem: "Koning ben ik, ben ik, ben ik! Koning ben ik!" "Gij zijt mij een schone koning!" riepen de vogels. Ze voelden zich bedrogen. "Gij stinkaard met uw loense streken, wat zoudt gij kracht hebben of rappe vleugels! Ge ziet u nog niet vliegen". En ze pikten met hun snavels naar het koninkske, het moest kapot. Maar het koninkske was hun te rap af. |
| 7 | Het vluchtte in een muizeholleke achter een haag. Vandaar dat de koninkskes zo laag langs de grond scheren. En ze bouwen hun nesten in holen en gaten. Ze hebben schrik van de vogels, maar ze blijven koning. Dat roepen ze winter en zomer. Met een koninklijke stem: "Koning ben ik, ben ik, ben ik! Koning ben ik!" Van de jongen die aan de duivel verkocht werd Er was eens een boer die zo arm was dat hij zelfs zijn ezel moest verkopen. |
| 8 | Hij ging ermee op weg naar de markt, maar lang was hij nog niet vertrokken toen hem een heer aansprak. Die heer legde een dikke beurs geld op de rug van de ezel "Is dat genoeg voor dat beestje?" vroeg hij. Meer dan genoeg was het, eigenlijk schandalig veel. "Ge moogt hem zelfs houden, uw ezel, als ge hem goed verzorgt in mijn plaats. Maar ik zou nog iets willen, iets kleins," zei de heer, "uw eerste vrucht van volgend jaar". |
| 9 | Over eenentwintig jaar kom ik die halen. Daar kon de boer niets kwaads in zien. Eenentwintig jaar is lang. Sedert die dag ging het de boer voor de wind. Met nieuwjaar kreeg hij een zoon. Eerst toen hij zijn kleine in zijn wiegske zag liggen, begreep hij dat het de duivel was geweest die hem geld geboden had. Zijn kind was een kind van de duivel. Hoe groter de jongen werd, hoe meer hij zijn vader hoorde zuchten. |
| 10 | En telkens als hij zijn vader vroeg waarom hij altijd zo moest zuchten, vluchtte die weg. Het duurde jaren eer de boer zijn verhaal loste, van de ezel, het geld en de duivel. De jongen, die een goed verstand had en die mocht gaan studeren in de stad, zocht raad bij de geleerdste professoren. De geleerdste van allemaal gaf hem een klein boek. ‘Zolang ge in dat boekske hier leest’, zei hij, ’kan de duivel niets tegen u beginnen. |
| … |
Комментарии