| Браты Грым. Птушка-Грыф |
| 1 | Жыў ды быў некалі кароль, а дзе ён уладарыў і як яго звалі, гэтага я не ведаю. Сыноў кароль не меў, а была ў яго адна адзіная дачка, якая заўсёды хварэла, і ніводзін з дактароў не мог яе вылечыць. Але каралю было прадказана, што дачка ягоная акрыяе, калі з'есць яблычак. І ён абвясціў па ўсёй сваёй краіне, што хто прынясе ягонай дачцы такі яблычак, які верне ёй здароўе, той з ёю і ажэніцца і каралеўства атрымае ў спадчыну. |
| 2 | Прачуў пра гэта і адзін селянін, які меў трох сыноў. І сказаў ён да старэйшага: – Ідзі ў склеп, набяры поўны кошык найпрыгажэйшых яблыкаў з чырвонымі шчокамі ды аднясі іх у каралеўскі палац. Можа, каралеўна і акрыяе, пакаштаваўшы іх, і ты ажэнішся з ёю ды за караля станеш. Хлопец згадзіўся на гэта і падаўся ў дарогу пешшу. Прайшоў ён колькі часу, аж сустрэўся яму на дарозе маленькі чалавечак ды пытаецца ў яго, што нясе ён у кошыку. |
| 3 | А Ульрых – так звалі хлопца – і адказвае: – Жабіныя кумпячкі. І кажа яму чалавечак на гэта: – Хай жа так яно і будзе! – ды пайшоў сабе далей. Неўзабаве прыйшоў Ульрых да каралеўскага замка і абвясціў, што мае такія яблыкі, што каралеўна, пакаштаваўшы іх, адразу акрыяе. Кароль вельмі ўзрадаваўся і загадаў паклікаць хлопца да сябе. Але – о, жах! – толькі адчынілі кошык, як пачалі з яго выскакваць жабяняты. |
| 4 | Кароль дужа раззлаваўся і загадаў гнаць хлопца прэч. Вярнуўся хлопец дадому ды расказаў бацьку пра ўсё, што з ім здарылася. Тады паслаў стары сярэдняга сына, якога Самуэлем звалі. Але і з ім сталася ўсё зусім так, як з Ульрыхам. Сустрэўся яму на дарозе той самы маленькі чалавечак ды спытаўся ў яго гэтак жа, што нясе ён у кошыку. А Самуэль і кажа: – Свіную шчэць. І сказаў чалавечак: – Хай жа так яно і будзе! Падышоў хлопец да каралеўскага замка ды абвясціў, што мае такія яблыкі, што ледзь пакаштуе іх каралеўна, як адразу і акрыяе. |
| 5 | Толькі ў замак яго не пусцілі, сказаўшы, што ім болей яблыкаў не трэба, бо прыходзіў ужо нейкі з яблыкамі, але дурнем аказаўся. Аднак Самуэль настойліва даводзіў, што ў яго яблыкі сапраўды такія, якія трэба. Нарэшце яму паверылі і прывялі да караля. Але ледзьве ён адчыніў свой кошык, усе ўбачылі, што там нічога акрамя свіное шчэці. Страшэнна ўзгнявіўся кароль і загадаў пагнаць хлопца з палаца бізуном. |
| 6 | Вярнуўшыся дадому, расказаў ён бацьку пра ўсё, што з ім здарылася. Прачуў пра ўсё гэта малодшы сынок, якога ўсе Гансам-дурненькім звалі, ды пачаў прасіць у бацькі, каб той дазволіў і яму аднесці яблыкі ў замак. – Ага, – кажа бацька, – разумныя хадзілі ўжо, ды не ўправіліся, навошта ж табе, дурненькаму, ісці? Але хлапчук не пераставаў прасіць: – Дазвольце, татачка, мне так хочацца пайсці! – Што ж, ідзі, дурненькі, усё роўна нічога з гэтага не будзе. |
| 7 | Пачакай лепей, пакуль паразумнееш, – адказаў стары і пачаў ушчуваць яго ды бэсціць. Але Ганс на лаянку ды папрокі не звяртаў увагі. – Не ўжо, дазвольце, татачка ў замак пайсці і мне! – Ну, мне што, ідзі, – кажа бацька, – усё адно ні з чым дадому вернешся. Узрадаваўся Ганс, аж заскакаў. – Ды ты, як бачу, што ні дзень усё дурнейшы робішся, – зноў прамовіў бацька. Але Ганс увагі на гэта не звяртаў, і настрой у яго ніколечкі не сапсаваўся. |
| 8 | Надыходзіла ноч, і Ганс вырашыў пачакаць да раніцы, а потым як раней падацца да каралеўскага замка. Уначы ён аніяк не мог заснуць, а калі пачынаў драмаць, яму мроіліся прыгажуні дзяўчаты, розныя палацы, золата ды срэбра і іншыя падобныя рэчы. На самым досвітку ён рушыў у дарогу і неўзабаве сустрэўся з маленькім чалавечкам у той самай старэнькай камізэльцы, і чалавечак спытаўся ў яго, што ён нясе ў кошыку. |
| 9 | Ганс сказаў яму, што нясе яблыкі каралеўне, і калі тая пакаштуе іх, дык адразу і здароўе да яе вернецца. – Ну, – сказаў чалавечак, – хай жа так яно і будзе! Але ў каралеўскі замак яго пускаць аніяк не хацелі. Яму расказалі, што двое нейкіх прыходзілі ўжо і казалі, што ў іх яблыкі, але ж у кошыку ў аднаго былі жабяняты, а ў другога свіная шчэць. Аднак Ганс стаяў на сваім. У яго, маўляў, аніякія не жабяняты, а самыя найцудоўнейшыя яблыкі, якія толькі ёсць ува ўсім каралеўстве. |
| 10 | Калі ён усё гэта растлумачыў, дык вартаўнік падумаў, што гэты, бадай, не хлусіць, ды прапусціў яго. І вось прынёс Ганс да караля свой кошык, адчыніў яго, і кароль убачыў, што ў ім залацістыя яблыкі. Кароль так узрадаваўся, што загадаў неадкладна аднесці іх да каралеўны і стаў у нецярпенні ды страху чакаць, як яны на яе падзейнічаюць. Прайшло няшмат часу, і вось паведамляюць яму радасную вестку. Але хто ж нясе яе каралю? |
| … |
Комментарии